9 Ağustos 2016 Salı

Biten Dostluğa

Sesi, hayallerimde çizemeyeceğim kadar uzaktı bana...Bunu daha önce çok kez yaşamıştım ama artık durum çok farklı. O "uzak" ses beni üzemiyor, sanki rahatlatıyordu. Hayat ne tuhaf, insan ne kadar şaşırtıcı..Uzun zaman gerçekleşmesini dilediğin, beklediğin şey - her ne ise-  aniden oluveriyor ve sen tepki bile veremiyorsun. Bu tepkisizliğim şaşkınlıktan değil, alabildiğine duygu yoksunluğundan. Çünkü orada olmasına öyle alışmışım ki...Yokluğu garip... Duygu yoğunluğundan hasta olabildiğin noktadan, bom boşluğa uzanan o yol, hangi ara tükendi? İçimi incecik sızlatan tek şey, kendi anılarıma kayıtsızlığımdır artık. Onlar değil miydi uğruna savaştığım zaten? Ama artık kusura bakmasınlar. Kalbimde senelerdir uzandıkları yumuşacık yastıktan çekilme zamanları geldi. Karın tokluğuna sahip oldukları "o yer" artık onlara ait değil.Çünkü kendimi onlardan çok daha fazla önemsiyorum...

Hiç yorum yok: