Bir zamanlar bize "Güneş Çocuklar" demişlerdi;
duyarlıyız, duygusalız, özenliyiz diye.
Sonra büyüdük yorgun ruhlara dönüştük.
Hayata yetişelim diye koşturup dururken
tepeden tırnağa duygudan oluşan çocukluğumuzu ihmal ettik.
Ama ihmal ettiğimiz sadece çocukluk oldu.
Hala tepeden tırnağa duygudan oluşan bu ruhlar
duyarsızlıklar içinde ve yetişkin dünyasında
ancak yaralı devam edebiliyorlar hayatlarına.
Bu yüzden mutluluklarımız ve sevinçlerimiz bir yanda dursa bile;
hüzünleri, yalnızlıkları ve acılarımızı özenle saklıyoruz.
Onlar olmadan mutlu satırları bile yazamayacağımızı biliyoruz çünkü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder