25 Ekim 2013 Cuma

Çocuk = Vicdan

Sanırım Sezen Aksu'nun sözüdür "annelik bitmeyen bir vicdan azabıdır". Çok severim çok iyi anlarım. Üstelik henüz tecrübesiz 21 aylık anne olarak. Daha karnındaki varlığını öğrendiğin an beliriveriyor vicdan. Halihazırda mevcut olan öz vicdanından bambaşka bir varlık gibi büyüyor. Yediğin içtiğin her şey, okuduğun satırlar, izlediğin filmler, soluduğun hava bile o vicdanın onayından geçiyor önce. Doğduktan sonra da hızla büyüyor ve aslında vicdanınla olan mücadele hiç bitmiyor. Kızımla olmadığım her anda, iş dışında onsuz yaptığım her şeyde vicdan sazı eline alıyor. Uzağındayken çok sık "şimdi onunla olmalıydım" derken buluyorum kendimi. Babasıyla baş başa bir yere gitsek konu her zaman O'na geliyor, kendimizi onu özlerken buluyoruz. Onu büyütürken aldığım kararlarda, ona karşı davranışlarımda "ya yanlışsa" diye kendimi sorguluyorum. "Ona nasıl ne şekilde" kızmalıyım, yanlışını nasıl öğretmeliyim diye soruyorum. Onu hayata hazırlarken şımartmaktan korkuyor bir yandan da hiç üzmek istemiyorum. Bunun mümkün olmadığını bile bile üstelik. Yani kızım artık benim vicdanımın vücut bulmuş hali :) Çünkü ne okusam ne görsem neyi izlesem onun varlığı vicdanımı etkiliyor artık. Çocuklar daha muhtaç gözümde, yaşlılar daha acınası,dünya daha korkunç ve tehlikeli, ülke desen içler acısı halde. Gazete okuyamaz, haber izleyemez oldum artık. Çünkü duygusal sınırlarım yer değiştiriyor, daha büyük depremler yaşıyorum olumsuzluklarda. Evet evet eminim; çocuklar her şeyimiz oluyor ya, en çok da vicdan...

Hiç yorum yok: