Hayatı öğrenmek için ve sevmek için tek ihtiyacımız "insanlar". İnsanları sevmekle başlar her şey. Çünkü tek bir insan bile sonu belirsiz romanlar, yepyeni kapılardır. Bugüne dek ne kazandıysam veya her ne kaybettiysem hep insanlardan dolayı değil mi? Her sevgi yeni bir insanın dünyasına götürmedi mi beni? Onların yaşamlarını kendi yaşamıma en yakın biçimleriyle yaşadım, duygularını paylaştım, bazılarına çok şey verdim bazılarındansa çok şeyler aldım. Ama iyi-kötü her ilişkiden mutlaka bir şeyler kazandım. Yanında huzuru bulduklarım, çocukluğumu elimden alanlar, yaşama sebeplerimi önüme serenler, gidenler-kalanlar, benimle yola çıkıp bensiz devam edenler, yol boyu kalacağını hissettirenler, gidip de geri dönenler, öfkeyi hediye edenler, kırıp darmadağın edenler, bir gülümseyişle bin yıllık dostum olanlar, uzaklarda bile yanımda kalmayı başaranlar.
Daha küçük bir çocukken başladı "yeni insan" arayışlarım. Kalbimde yeri değişmeyen onlarca insana rağmen hiç durmadan aradım. Bazen yedi kat yabancı insanları ailem bildim, bazen kan bağlarını yok saydım. Ama hiç vazgeçmedim yeni insanları keşfetmekten. Her defasında aynı heyecanla aynı özenle sevdim. Yorulmadan, sebep aramadan, vazgeçmeden sevdim. Kıyıda köşede, kendi dünyasından başını kaldırmayan, bazen kimsenin bilmediği-bilemediği insanları buldum. Onları kendi dünyalarından dışarı çıkarmak, hikayelerini dinlemek bana ilaç gibi geldi. Hep bunu yaşama sebebi olarak gördüm.Her insan başka bir yaşam başka bir dünya olduğu için çok yorulduğum dönemler de oldu. Herkesden uzaklaşmak istediğim, sırtımdaki yüklerin boyumu aştığı günlerde bir yolunu bulup yine "O" insanlarla tazeledim kendimi. Bir zaman sonra bunun benim yaşama amacım olduğunu kabullendim..Biliyordum ki, hiç bitmeyecekti bu arayış..Son nefesime kadar devam edeceğim yepyeni güzel insanları arayıp bulmaya, hikayelerini paylaşmaya...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder